احداث دریاچه چیتگر اشتباه بود

دکتر عبدالرضا کرباسی افزود: هر آب راکدی بالاخره می گندد چرا که منشا طبیعی تغذیه از آبهای سطحی و زیر زمینی ندارد. وی تاکید کرد: دریاچه چیتگر نیز به دلیل اینکه آب راکدی است که هیچ منشا تغذیه طبیعی و مصنوعی سطحی ندارد هر کاری که با آن بکنیم نمی توانیم با بوی بد آن مقابله کنیم.

به گفته کرباسی، کاشت نیزار در دریاچه برای ایجاد تهویه و جذب پشه ها که توسط برخی کارشناسان مطرح شده در بستر مصنوعی بتنی و پلاستیکی دریاچه امکان پذیر نیست اما می توان با ایجاد بستر گلی در کف آن از نیزار استفاده کرد.

رئیس دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران در پاسخ به اینکه تبدیل بستر دریاچه به بستر گلی منجر به نشت آب در لایه های زیرین و ایجاد خطرات احتمالی برای پی ریزی ساختمان های اطراف نمی شود اظهار داشت: دریاچه فاصله و عمق لازم را برای اینکه چنین خطری پیش نیاید با ساختمانهای اطراف دارد اما اشکال این کار این است که به هر حال رفته رفته آب دریاچه به لایه های زیرین نفوذ می کند و در حقیقت هدر می رود.

وی افزود: از سوی دیگر هدف از ایجاد این دریاچه یک کاربری تفریحی است که با کاشت نیزار در آن بخشی از فضای آن گرفته می شود کما اینکه در دراز مدت نیزارهای کاشته شده گسترش می یابد و تمام فضای دریاچه را می گیرند و این با هدف اصلی که ایجاد یک دریاچه تفریحی بوده منافات دارد.

معاون سابق دریایی سازمان محیط زیست تصریح کرد: تنها راه حل حفظ دریاچه و جلوگیری از بوی بد و حشرات آن این است که یک حق آبه دائم برای آن در نظر گرفته شود تا مرتب به آن آب وارد و از آن خارج شود و به این صورت جریان آب در آن تلاطم داشته و مانع راکد شدن و گندیدگی شود. وی در ادامه گفت: از آب خارج شده از دریاچه نیز می توان برای آبیاری فضای سبز اطراف دریاچه چیتگر بهره برد.

کرباسی یادآور شد: اما مشکل اینجاست وزارت نیرو که از ابتدا با احداث این دریاچه به دلیل نداشتن آب مورد نیاز برای آن مخالف بود در حال حاضر نیز توانایی تامین این حق آبه را ندارد بنابر این چنین راه حلی نیز غیر ممکن است و مجریان این دریاچه که از ابتدا به نظرات تخصصی وزارت نیرو گوش ندادند حالا نیز نمی توانند تامین حق آبه دریاچه را به این وزارتخانه تحمیل کنند.

وی در پاسخ به اینکه برخی کارشناسان استفاده از گونه هایی از ماهی برای تغذیه از فیتو پلانکتون ها و لارو حشرات را پیشنهاد داده اند گفت: البته چنین راه حلی مقدور و علمی است اما از آنجا که این آب راکد است اکسیژن لازم برای زندمانی این ماهی ها را ندارد و پس از مدتی این ماهی ها نیز از بین می روند و کاربرد لازم را نخواهند داشت.

رئیس دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران در پاسخ اینکه برای تامین اکسیژن دریاچه استفاده از موتور جت ها و فواره ها نیز پیشنهاد شده است گفت: این گونه پیشنهادات هزینه های میلیاردی دارد و مانند بسیاری از دیگر طرحهای بدون مطالعه پروژه ای را اجرا می کنیم و بعد باید معادل هزینه خود پروژه برای جبران نقص های آن هزینه کنیم.

کرباسی بهترین راه حل برای اینکه دریاچه از حالت ماندآبی خارج شود و رفته رفته تخم گذاری حشرات در آن نه تنها مناطق اطراف بلکه کل شهر تهران را در بر نگیرد پیشنهاد داد: بهتر است به تدریج آب این دریاچه را تخلیه و آن را مسطح کرده و کاربری دیگری مانند فضای سبز برایش در نظر بگیریم و به جای صرف هزینه های میلیاردی برای احیای این دریاچه مصنوعی که معلوم هم نیست موثر باشند به فکر احیای دریاچه و تالابهای طبیعی کشور باشیم.